Havanın serinliği suya girmeye korkutuyor insanı. Titrek Semra ve Tırsak Aksel’e burada torpil yapılıp botların üzerine alınıyorlar. Kalan bayanlar nasılsa wetsuitliler (neoprenliler). Aaa su sıcacık! Korktuğumuz olmadı. Şu doğa her vakit şaşırtıyor insanı. Yahu kanyon boyunca ilk ve son defa bota bineyim dedim onda da su hamam gibiymiş.. Doğuştan şanssızım.. Neyse..

Uzun bir yüzme faslı var. Sonra daracık bir tünel ki insanda “ gökyüzü aslında hiç var olmamış “ duygusu uyandıran bir yitiklik ... Sonra doğanın şakayı seven öteki yüzü : Kocaman bir havuz!

Yüz yüz yüz.

Burada vadi şekil değiştiriyor. Sağa doğru oya gibi,dantel gibi kıvrılan kayaların arasından sudan çıkmış balıklar gibi soldan karaya çıkıyoruz ıslak ıslak. 250-300 metrelik bol dikenli bir yürüyüşümüz var. Hayatın dikenleri yolları karşısında bu dikenler ne ki, bize vız gelir bunlar. Her dikenli yolun sonunda insanın içini ısıtan sıcacık mutluluklar yok mudur ? Doğa harikası kaya-köprüye geldiğimizde bizim içimiz de işte öyle ısınacak. Fotoğraf fotoğraf ille de fotoğraf... Üç fotoğrafçıya 5 konu mankeni ne malzemeler yaratır. Uzun soluklu bir mola veriyoruz doğal olarak. Köprünün önüne arkasına botla dolaşıp farklı cephelerden fotoğraflar çekiyoruz. Bahadır ve Celal köprünün üzerine tırmanıyor, suya atlıyorlar. Evet artık yola devam... Uzunca bir koridordan geçeceğiz. Bugün su çok güzel. Yüzmekten çok keyif alacağız. Koridorun sağ tarafında kayaların arasından kah gelin gibi, utana sıkıla akan kah içindeki coşkuya sığamayan suların altından geçiyoruz. Kimimiz suların altında ağızlarını açıp kana kana içecek, ohhh afiyet olsun dostlar.

İlerleyip geniş bir alanda aktarma yapıp sağ bloka geçiyoruz. Burası 2005 geçişince YAĞMUR YERİ adını alan yer. Ve yine su ! Kanallar arasından geçerek 2 zorlu geçişte aktarma yapıyoruz, sonra öğle yemeği molası (bakınız :önceki öğle yemeği menüleri ) . Sonra yine yola devam. Solumuzda (nasıl bir yerde durduğumuzun ayırdına sonra varacağımız) bir kaya üzerindeyiz. Durup az önce dinlendiğimiz kayaya baktığımızda ürküyoruz. Biz bu kayada nasıl durup da dinlenmeye kalkışmışız?

Yorulmuşuz. Hakkımız dinlenmek. Buradan karşıya sağa geçiyoruz. EXIT GÜLTEPE yazısının olduğu yere geliyoruz. Burası da geçen yıl EXIT adını almıştı. Yazımızın başında bahsettiğimiz meşhur dönemeç burası. İşte ın ın ın ınnnnnn ... Bundan sonrası bir meçhul.

Biz burada kamp yapacağız. Daha şimdiden, yarını düşünmenin alemi yok.Bir çorba içip ısınalım. Odun toplayıp ateş yakıyoruz. Her zaman olduğu gibi Celal yakıyor ateşi. Semra ise anaç annemiz.. Hadi Semra, çabuk ol, acıktıkk... Çorbanın ardından makarna yiyeceğiz bugün. Hepimiz kendi çantasından bir şeyler eksiltmenin derdinde ‘bende makarna varrrr’

‘ mercimek mi pişireceğiz bende var’... Uzun sohbetlerin ardından artık yatma vakti. Komşu sohbetlerden ayrılabilirsek tabii...

02.08.2006

Sabah 08.00`de uyanıp kahvaltımızın ardından soldan yan kaya blokuna geçeceğiz. Buradan 500 metre kadar ileri de ip inişi ile suya ineceğiz. Önce Orkun ve Celal keşif yapıyor. Keşif uzun sürecek. Burası üstü örtülü olarak bilinen ve bugüne kadar aşağıdan yani sudan kimsenin geçiş yapmadığı bölüm. Kanyonun en zorlu noktası. Aşağıda büyük bir kaya iki duvar arasına sıkışmış. Altından su akıyor ama kayanın biraz gerisinde 5-6 metrelik bir şelale yapıyor su. Hemen devamında kayanın altından oldukça yüksek bir debi ile devam ediyor. Gidiş yönümüzde yine kaya duvarlarını birbirine bağlayan ve suyun üzerini tamamen örten kayalar var. Devamında da altta suyun akışı ortadaki kaya nedeni ile ikiye bölünüyor. Bugüne kadar bu kanyona gidenlerin EXIT GÜLTEPE yazan yerden ormana girip solu izleyerek ileriden ip inişi ile suya indiği bilgisini almıştık. Aşağıya indiğimizde bu bilginin doğru olduğunu anlıyoruz. Buraya kadar daha önce geçen kişiler olduğunun izlerini görmüştük, ama burada daha önce insanların bu yolu kullandığını gösteren hiçbir belirti göremiyoruz, ki buradan geçilmesi halinde geçiş zorluğu nedeniyle iz kalmaması mümkün değil. Yukarıda emniyet alarak aşağıda ortada duran kayaya iniş yapıyoruz.

Burada bir “*****ar”ımız aşağıya düşüp kaya arasına sıkışıyor. Celal çatal gibi bir dal parçası ile (orada o kayanın üzerinde nasıl buldun o minik dal parçasını ey Celal) nerdeyse yarım saatlik bir sabır sonucunda, 4. denemede *****arımızı kurtarmayı başarıyor.

Botları aşağıya aktarıyoruz. Suyun debisi o kadar yüksek ki, bota bağlı arka ve ön ipleri yukarıdan tuttuğumuz halde zaptetmekte güçlük çekiyoruz. İşte yazının başımnda bahsettiğim ekip çalışması burada gerçekleşiyor. Tam bir uyum.. Sekiz kişi, sekizimiz de asli birer görev üstleniyor. Burada oldukça çok zaman kaybedeceğiz. Hepimiz tüm dikkatini yaptığı işe vermiş durumda. Gerçekten küçücük bir dikkatsizliğe tahammülü olmayan bir yerdeyiz. Rakım 245.

Çantaları bota aktardıktan sonra ekibimizin bayanları iple suya indirilecek. Akıntı kısa sürede bitiyor bu yüzden yüzerken herhangi bir risk yok. Üstü örtülü alandan devam ediyoruz. Adeta bir mağara içindeyiz. Yol sağa doğru kıvrılarak yaklaşık 200 metre sonra bitiyor. Sağdan bir ağaç kütüğünün köprü yaptığı bir kovuğa varıyoruz.

Evet yanlış duymadınız; burası bir kovuk. Çok yorgunuz, ne yorgunu, bitkiniz. Devam edersek mola vereceğimiz en uygun alana ulaşmak için ne kadar mesafe kat edeceğimizi kestiremiyoruz. Ve burada konaklamak zorunda kalıyoruz. Tahmini ölçülerimize göre burası 6-7 metrekarelik bir yer. Kişi başına 1 metrekare bile düşmüyor. Yukarıda gökyüzü, yükselen iki kaya kütlesinin üzerine pineklemiş koca bir kaya ile ikiye bölünmüş durumda ve içerisi zifiri karanlık..

Ben buraya, o ağaçtan basarak geçtiğimde yola devam edeceğimizi düşünüp, yukarı çıkış istikametindeki ürkünç kayalara bakarak, ne kadar zor diye hayıflanırken, aa! bir de ne göreyim, millet çantaları indirmiş..

-Heyy, neler oluyor?

Kamp yapacağız burada dediklerinde neredeyse düşüp bayılacaktım. İşte o zaman isyan ettim.

-Yahu kadın, senin ne işin vardı buralarda.. Mis gibi bir tatil keyfi dururken, burada bu iğrenç mağarada ne işin var?

Ama bir an’dı o sadece. Herkes gülünce, ben de katıldım onlara. Biz, her durumda mutlu olabiliyorduk.. İşte unuttum bile isyanımı.. Azcık nefes alan bir yerde Celal yine yakıyor kamp ateşimizi. Semra yine Makarna yapıyor bize. Bahadır’ın ıslak çantası işte bu daracık yerde açılıyor ve kurutulmaya çalışılıyor tarafımdan. İşte bonibonlar burada deşifre oluyor. Neredeyse bütün çantalar ıslak. En acil olanlar, (ilaçlar gibi) ilk kurutulması gerekenler.. ateşin başında tek tek ıslak naylonları kurutmaya çalışıyorum.. O küçücük yerde bütün çantalar dağıldı mecburen. Artık her bir şey birbirine karışmıştı. Ama yine de aranılan her şey anında bulunuyordu. Celal’in ayağındaki kıymığı çıkaran cımbız işte bu karışıklıkta çıkmıştı ortaya. Bu bir mucize olsa gerek..

Orkun ve Bahadır keşfe gidiyor. Kalanlar ateş yakıp çorba yapacak, bir yandan da burayı biraz olsun kullanılabilir duruma getirmeye çalışıyor, zemini temizliyor. Eşyalarımızı açmak bir dert, her şey birbirine karışıyor. Ama biz burada bile eğlenmeyi başaracağız. İşte insanın her duruma uyum sağlaması bu! Anladık ki biz ergonomik insanlarız. Tabii buranın zorluğunu en fazla yaşayan kişi Bahadır. Garibim sığmıyor işte, sığmıyor yok ötesi. 2 metre olmak elinde değil ki. İnsanın değiştiremeyeceği şeyler de var kaderinde . Ama Bahadır`ın uzun boyundan nasibini alan başkaları da var. Gece uyumamak bir yana bir de Bahadır`ın ayak darbelerine maruz kalan zavallı Semra . Tabi. soldan gelen ayak darbelerinin müsebbibi Bahadır`sa da sağdan kafasının ve yüzünün ortasına gelen ayakların Bahadır`a mı yoksa Aksel`e mi ait olduğunu keşfedemiyor. Burada bile bir horultu yükseliyor: İbrahim! Sevgili ekip liderimiz ULU MANİTU İBRAHİM. Bir de Behiye var ki, gören de başkan yardımcısı sanacak, kral dairesi olmasa da rahatı yerinde. Aşkım aşkım Elif ve Orkun ortada bir yerde kıvrılmış durumdalar.

Celal ve Bahadır ile birlikte yan yana eni birine yetecek bir alana sığmayı başardık ya bundan gayrı her koşulda yaşarız sanırım.

Burada tuvaleti gelecek diye korkuyor insan. Artık öyle bir hal aldı ki tuvalet ihtiyacımız için o korkunç kayalara tırmanmayı göze alamayıp, “arkanızı dönün, bakmayın” diyerek en uygun yere çömüyorduk.

“BACALI MAĞARA” adını verdik buraya.

03.08.2006

Sabah 05.40`da ayaktayız hepimiz. Uyanıyoruz diyemiyoruz uyuduk diyemediğimiz için.

Kahvaltı bile yapmadan çıkıyoruz buradan. Eşyalar karmakarışık herkes eline ne geçerse çantasına atıyor. Ama bu çıkış aynı zamanda üstü örtülü kısmın da bitişi. Aydınlıktayız. İleride bir sifondan çantaları ip yardımı ile bota indiriyoruz. Buradan suya atlamak mümkün ama iki duvar arası mesafe dar, atlayışta çarpma riski var bu yüzden omuzlarımızdan iple suya iniyoruz. Devamı açıklık ve dingin su. Bir süre suda ilerliyoruz.

Arada aktarmalar yaparak solda kahvaltı yapmak üzere uygun bir alan bulup ateş yakıyor ve kahvaltımızı burada yapıyoruz. Saat 08.30. Burada bir yavru ceylan boynuzu buluyor Bahadır. Bu yüzden “ÇİFT BOYNUZ” adını veriyoruz buraya.

Coğrafya artık yavaş yavaş değişiyor. Duvarlar arası genişlik artık daha fazla, duvar yükseklikleri giderek düşüyor. Su düşüşleri daha az . Rakım 200.

Uzun bir yol alacağız. Küçük küçük ve sık aralıklarla su düşüşleri var. Bu yüzden sık sık çanta aktarması yapmak zorundayız. Bizim için yorucu ve uzun bir gün olacak. 2 kilometreden fazla mesafe alıyoruz. Ve artık yavaş yavaş kanyonu bitiriyoruz. Soldaki pınarları görünce artık yolumuzun bitmek üzere olduğunu ve köye yaklaştığımızı biliyoruz. Ama gün bitmek üzere, güneş elini eteğini çekmiş, hava pırıl pırıl maviliğini loşluğa devretmiş.

Son kalan enerjimizle ‘ÇIKTIK AÇIK ALINLA BU YIL DA BU KANYONDAN’ marşımızı söylüyoruz. Bir de devamını getirebilseydik bu marşın. Tabii tek güftemiz bu değil kanyon boyunca; ne güfteler ürettik, İbrahim`in atasözleri cabası. Bir de aklında kalabilseydi. Onun yanına bir sekreter lazım. Kanyon sekreteri.

Köy yolunu yürüyecek takatimiz kalmadığından emin olduğumuzda solda kamp yapmaya karar veriyoruz. Rakım 160. Kanlıçay girişinden itibaren bu noktaya kadar aldığımız ölçümler

Toplam 170 metre bir düşüş olduğunu gösteriyor.

Bu son gün en çok yorulduğum gündü. Sabah 05.40, akşam 20.00 .. Nonstop yürüdük indik, çıktık.. Azimle bugün bu kanyonu bitirmeye kararlıydık çünkü. İşte ilk, insan ayak izi, işte ilk inek pisliği, işte tahta köprü... Oleyyy.... İşte başardık... Acaba nasıl görünüyoruz? Aynamız yoktu.

Ayna yerine birbirimizin gözbebeklerini kullandık. O sevecen bakışlar bizim nasıl göründüğümüzün birer aynası idi..

Yine trekist pankartımızla resim çekiyoruz. Tek tek resimler de çekiliyoruz. Her birimizin yorgunluğunu bastıran bir başarı ifadesi var resimlerde.. Oysa o kadar yorgunuz ki...

04.08.2006

Sindire sindire yaşadığımız kanyon maceramız 04.08.2006 *****a günü Hamitli Köyün`de son bulacak. Hepimizin hayatına kattığı güzellikler, dostluklar, sevgilerle... Köyde in cin top atıyor, meydana seriliyoruz. Sonra yavaş yavaş etrafımızı çevreliyor hanelerinden çıkanlar. Jandarma’ya telefon edip çıktığımızı haber veriyoruz. Enfes bir kahvaltı masası hazırlıyor bize köydeki dostlarımız. Her evceğizden koca siniler içinde muhteşem kahvaltılıklar geliyor. Domatesi, biberi ve cam bardakta çayı meğer ne kadar özlemişiz.. Gözümüz karnımızdan daha aç, ne gelirse silip süpürüyoruz. Yiyeceklerimizden artan –ki bayağı artmış- açılmamış paketleri köylüye bırakıyoruz. Onlara alışmışız. Bizleri kanyona yolcularken ortalarda dolaşan çocuklar sanki, hiç o kanyona girmemişiz gibi, donmuş bir kare gibi kaldığı yerden devam ediyorlar sanki devinimlerine.. Zamanı unuttuk.. Zaman hem çabuk geçti, hem de sanki bir ömür sığdı.. Garip bir duygu bu...

Vedalaşarak buradan ayrıldığımızda saat 12.30 olmuştu. Buradan ver elini Safranbolu... Bağlar Mahallesi’nde Karagözlerin evinde konaklayacağız. Harika bir yaşam alanı yaratmışlar kendilerine. Pek memnun kaldık.

O cennet bahçedeki dut ağacından dut toplayıp Ahmet Amca’nın kanununu dinleyeceğiz bir süre. Sonra da hamam safası. Hamama giderken, kızlar ve erkekler ayrıldık; ama öyle alışmışız ki birbirimize, hamam sefamız bile sanki yarım kaldı..

Şimdi kutlama zamanı.. Kanyon boyunca dilimiz damağımız kurudu tabi.. Gece boyu uzun uzun sohbetler ve yolda diğer arabadakilerin güftesi ile harika bir koro eşliğinde bizim şarkımızı okuyoruz. Şarkının içinde hepimiz varız. Çocuklar kadar şeniz ve çok mutluyuz...

Bilinmeyen bir dünyadan gelmiş gibiyiz, üzerimizde tuhaf bir uyum çabası, sıcak hava yüzümüze çarptığında geri mi dönsek kanyonun buz gibi sularına demekten alamıyoruz kendimizi...

Sabah kahvaltımızı yaptıktan sonra yine yollara düştük. Celal, beli ağrıdığı için direksiyonunu Bahadır’a bıraktı. 1. araçta, Bahadır, Semra, Orkun ve Elif, diğer araçta İbrahim Abi, Celal, Behiye ve ben vardık. Yol boyunca birbirimize nispet yaptık, daha çok eğlenme konusunda. Bir ara pencerelerden Celal ile birlikte sarktığımı hatırlıyorum. Sahi Celal, senin belin ağrımıyor muydu?)

Bir azizlik oldu sonra. Bizim araba benzinciye girdiğinde su akıttığını gördük. Çekici çağırdık ve Adapazarı’na kadar çekici üzerinde geldik. Çok keyifliydi. Ben hayatımda ne çok ilk yaşadım bu yolculukta yahu.. Çekicideki araba içinde gitmek de bunlardan biriydi. İbrahim Abi Çekici şoförünün yanına geçtiğinde üçümüz mışıl mışıl uyuduk, yüzümüzde yapışık bir tebessümle..

Adapazarı’nda ıslama köftelerimizi yiyip, yola devam..

Artık Anadolu ve Avrupa yakası yolcularının ayrılma vakti. İçimiz buruk.. Birbirine karışan eşyalarımızı ayırırken, Bahadır’a gözüm takılıyor. Nasıl da ağlarmış, .. Çok duygusal bir an bu.. Vücudumuzdan et koparmak gibi canımız yanıyor.. Tek vücuttan sekize bölünme vakti tekrar. Ama bu doğum oldukça sancılı geçiyor.

Ne mutlu ki, daima birlikteyiz.. Her fırsatta, iyi günde olduğu kadar kötü günde de yanyanayız.. Bu kısacık ayrılıklar vız gelir bize.

BİZ ASLINDA HİÇ AYRILMADIK Kİ.....

İşte bir kanyon daha böyle geçti dostlar. Biz mutlu olduk keyif aldık. Darısı gidemeyenlere...

Son söz olarak;

Sabrınıza hayranım..

Heyy Bahadır, 50 sayfayı geçti mi dersin?))

Aksel  Ağan